นับตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๔๙๘ ซึ่งเป็นปีที่ก่อตั้งวิทยาลัยวิชาการศึกษา บางแสน และได้เริ่มรับนิสิตเข้าศึกษาเป็นรุ่นแรกจนถึงปัจจุบันจากวิทยาลัยวิชาการศึกษา เมื่อปี พ.ศ. ๒๔๙๘ เป็นมหาวิทยาลัยบศรีนครินทรวิโรฒ บางแสน เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๗ และมหาวิทยาลัยบูรพา ในปี พ.ศ. ๒๕๓๓ โดยมีสีประจำสถาบันคือ สีเทา-ทอง จะมีประเพณีที่ปฏิบัติสืบทอดต่อกันมาตั้งแต่ต้นคือ การกำหนดชื่อรุ่นและสีประจำรุ่นเพื่อแสดงถึงความสมานสามัคคีภายในรุ่น และเรียกขานเมื่อมีการพบปะในการชุมนุมศิษย์เ่าตามโอกาสอันควร โดยนิสิตรุ่นนั้นๆ จะร่วมกันตั้งชื่อรุ่น โดยส่วนมากกำหนดเป็นชื่อสัตว์และไม่ซ้ำกับรุ่นพี่ ส่วนสีประจำรุ่นจะหมุนเวียนกันไป
         โดยการตั้งชื่อนั้นจะกำหนดเป็นชื่อสัตว์เกือบทั้งหมด แต่มีเพียง ๒ รุ่นเท่านั้น ที่ไม่ใช่สัญญลักษณ์เป็นชื่อสัตว์ คือ รุ่น ๓ ใช้ชื่อว่า “อรชร” ซึ่งเล่าต่อๆ กันมาว่าตั้งชื่อรุ่นตามชื่อ คลองอรชร ที่อยู่ใกล้ๆ หอพัก (เนื่องจากหอพักที่ วศ.บางแสนยังสร้างไม่เสร็จ) นิสิตรุ่น ๓ จึงฝากเรียนรวมกับนิสิต วศ.ปทุมวัน กรุงเทพฯ อยู่ ๑ ปี จึงกลับไปเรียนที่บางแสนเมื่อหอพักสร้างเสร็จ ส่วนคลองอรชรนั้นได้ถมสร้างเป็นถนนอังรีดูนังด์ในปัจจุบัน
         ส่วนอีกรุ่นหนึ่งคือ รุ่นที่ ๒๒ ใช้ชื่อรุ่นว่า “บัวขาว” (สีรุ่นเหลือง-ดำ) ต้องยอมรับว่าหลังจาก ๑๔ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๖ และเมื่อเป็นมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒใหม่ๆ นิสิตมีความคิดเรื่องประชาธิปไตยสูงมาก จึงไม่อยากจะอยู่ในกรอบประเพณีที่เคยทำมา แต่ก็เป็นเพียงรุ่นเดียว หลังจากนั้นก็กลับมาตั้งชื่อรุ่นเป็นชื่อสัตว์ตามเดิม แต่หลังจากรุ่นที่ ๒๓ คือ รุ่นฉัทฑันท์ การตั้งชื่อก็เริ่มใช้ชื่อสัตว์ในเทพนิยายจนถึงรุ่นที่ ๕๐ ในปี ๒๕๔๗